Annie Schaap werd lid van Blauw-Wit op 8 februari 1943. Het was oorlog en koud. ‘Er is nu toch geen korfbal?’ zei haar moeder, toen Annie met haar koffertje naar het sportveld aan de Joos Banckersweg vertrok. Annie ging schaatsen, op de slootjes rond het veld. Blauw-Wit werd een tweede thuis. Lange tijd misschien wel haar eerste.

‘Ik ging naar de modevakschool in de Da Costastraat, een meisje uit mijn klas woonde op het Columbusplein. Door haar ben ik lid geworden.’ Annie weet het nog goed. ‘Wij mochten toen pas beginnen met korfbal met 13 jaar en 8 maanden.’

Ze vervolgt: ‘Ik heb vroeger nooit korfbalschoenen gekregen, mijn moeder had thuis nóg 3 kinderen.’ Geld voor de tram was er ook niet. Dus ging Annie te voet, vanaf huis aan de Bilderdijkstraat, naar het veld van Blauw-Wit. Annie korfbalde met plezier, tot haar 38^e. ‘Toen kwam er nog een baby.’In de jaren daarna was Annie vooral buíten de lijnen actief, als vrijwilliger. Met liefde.

‘Ik heb zoveel geld binnengehaald voor de club. Dat doe ik nu voor de kaartclub’. Ze gaat er elke maandag met het busje heen, vlakbij het Amsterdamse Bos. Pas heeft ze allemaal nieuwe kussenslopen voor ze genaaid. ‘Het is jammer, we hebben geen Paastoernooi meer (wijzend naar de beker van haar man). Elk jaar maakte ik een grabbelton en die had ik vol met krantenpapier gedaan en kleine cadeautjes. Op één dag haalde ik zomaar 1200 euro op.’

Annie deed nog meer. ‘Van de mouwen van oude wedstrijdshirtjes maakte ik van die kleine shirtjes die je in de auto kon hangen. Ik kreeg oude sportschoenen gedoneerd van spelers en clubleden. Daar maakte ik voor een ‘riksdaalder’ weer iemand anders blij mee. Ik had mijn winkeltje beneden in het clubhuis, een eigen kast met een slot er op.’ Ook borduurde ze schilderijen voor het 85-jarig bestaan. En ze organiseerde loterijen tijdens de wedstrijden van 1 en 2. En dan is de lijst aan activiteiten nog lang niet volledig.

Het gezin Schaap spendeerde heel wat uurtjes bij de club. Annie’s man was 26 jaar lang secretaris. ‘Daarna ging íe fluiten en was ie ook vaak weg. We hadden al die tijd geen auto. Dus alles moest met de trein.’ Wat de club voor haar heeft betekend? ‘De contacten hè. Op vrijdagmiddag had ik de kleedjes van de tafels in het clubhuis gewassen en gestreken. Daarna stond ik met de keukenploeg te koken voor de selectie. Als het eerste aan het trainen was zaten we heerlijk te klaverjassen. Ook met de kerstdagen.’

Op haar 82^e vond ze het wel welletjes en stopte met haar werk voor de club. ‘Ik ken intussen niemand meer, nog een enkeling. Als je kinderen niet meer spelen ga je er niet meer zo gauw naar toe. Maar ons leven ligt wel helemaal bij Blauw-Wit.‘

Op 8 februari 2023, precies 80 jaar nadat ze lid werd van Blauw-Wit, stond Annie in de krant. Ze stuurde de Telegraaf hoogstpersoonlijk een berichtje. ‘Ik lees allemaal verhalen van oude mannetjes, maar er zijn ook oude vrouwtjes die iets voor een club hebben betekend.’ Waarvan akte.